Niegdyś powagą i grozą płomienni -
Stali się dzisiaj wspomnieniem i echem,
Wymysłem ptaków, obłoków uśmiechem,
Ci - niezastępni i ci - niezamienni.
Dla gnuśnych bogów są stróżami ziemi.
Dla zakochanych - wzorem lub przysięgą,
Dla dzieci - dziećmi, lecz bardziej pięknemi,
A dla poetów - przyrównań potęgą!
Dla zmarłych - lilią, wykwitłą za wcześnie,
A dla rycerzy - ogniem i żelazem,
A dla uśpionych - zaledwo snem we śnie,
A dla mnie - niczym i wszystkim zarazem!
Zaś dla rusałek, zrodzonych wód jaśnią,
Są zaniedbaną w błękitach współbaśnią...

Śmierci

 Chodzą Śmiercie po słonecznej stronie,
 Trzymający się wzajem za dłonie.


 Którą z naszej wybierzesz gromady,
 By w cmentarne uprowadzić sady?


 Nie chciał pierwszej, że nazbyt miniasta,
 Grób, gdy hardy, pokrzywą porasta.


 Nie chciał drugiej, że nadmiernie złota,
 Nie zna ciszy, kto się tak migota.


 Wybrał trzecią, co, choć bogulicha,
 Lecz tak cicha, że wszystko nacicha.


 Coś za jedna, że podobasz mi się
 W swym bożystym na ziemi zarysie?


 Żal mi przeżal ptaka, co odlata,
 Dla cię umrę z nieżalu do świata.


 Blada jesteś, jak to słońce w zimie, —
 Kędy dom twój i jak ci na imię?


 Dom mój stoi na ziemi uboczu,
 A na imię nic nie mam, prócz oczu.

 Nic w tych oczach nie mam, prócz wieczoru,

 Pewna byłam twojego wyboru.


 Jeden zowąd śmierć sobie wybiera,
 Ale drugi tą śmiercią umiera.


 Choć wybrałeś, nie wiedząc dla kogo,
 Zawszeć będę pamiętną i drogą.


 Jestem śmiercią twej matki, co w chacie
 Uśmiechnięta czeka teraz na cię.

(Bolesław Leśmian)