Niesprawiedliwość.

Dlaczego to życie jest takie dziwne? Dlaczego  ktoś, kto się zakocha, mimo wszystkich ran, i to tych najboleśniejszych, bo zadanych właśnie  przez osobę tak bliską  naszemu sercu, jest w stanie  bronić jej przed całym złem tego świata? Dlaczego nie potrafi walczyć o swoje szczęście, jeśli koliduje to ze szczęściem tego drugiego człowieka? Czy zdajecie sobie w ogóle sprawę z tego jak wielki odsetek całego rodu ludzkiego poświęca całe swoje życie, żeby         choć przez  chwilę móc zobaczyć uśmiech  na twarzy swojej "drugiej  połówki", nawet jeśli       ma on być wywołany przez zupełnie inną osobę? Ja sama ostatnio przeraziłam się, jak wielu moich znajomych to dotyczy. Każdy mówi to  samo: "To, że chcę z nim/nią być nie ma  znaczenia, wystarcza mi, że jest szczęśliwa..." 

Wiele rzeczy można zataić. Ludzie są mistrzami w sztuce kłamstwa. Ale nie ma sposobu na ukrycie spojrzenia pełnego miłości. Takie osoby mają świadomość, że jeśli nie zaczną walczyć, mogą już nigdy nie zaznać miłości, mimo to nie robią nic, by temu zaradzić.  Nie mogli być szczęśliwi z  nikim innym, a ci, na których im zależy, nie byliby szczęśliwi z nimi. Jak  więc mieli by czelność wywoływać smutek na twarzach tych "szczęśliwych"?Poza tym spojrzeć komuś takiemu w oczy z nadzieją na lepszą przyszłość,  a w zamian zobaczyć nienawiść czy obrzydzenie, jest niewyobrażalną  tortutą...

Miłość jest dziełem Boga . A nieodwzajemniona  miłość?

Takie  moje luźne przemyślenia wywołane zbyt nagłym odczuciem okrucieństwa życia pobudzonym  przypadkowym słowem.