Hmm... To może z drugiej strony. Nienawidzę ciszy. I samotności. Wszyscy mówią: w moim otoczeniu nigdy nie było znajomych do zabawy, więc pokochałem samotność i ciszę, kiedy mogłam/łem czytać książkę, siedzieć na komputerze czy ...(wpisać dowolne zajęcie). W moim otoczeniu było milion znajomych, z milionem głupich pomysłów, oczywiście wszystkich w jak najbliższym czasie zrealizowanych. Ale pamiętam też samotność, kiedy po prostu nie było sposobu, żeby się wydostać z ciszy swojego pokoju. Też często miałam czas tylko dla siebie. I, na przekór wszystkim, nie pokochałam ciszy. Zawsze ją w jakikolwiek sposób zagłuszałam.
Teraz siedzę tu, odkąd tu przyjechałam nikt z moich przyjaciół i dawnych znajomych mnie nie odwiedził, i nie spodziewam się, żeby to kiedykolwiek nastąpiło. Wyjechałam, więc już nie istnieję, po prostu. I co to ma za znaczenie, że mieszkam z chłopakiem i przyjaciółką? Chłopak siedzi na uczelni, prawdopodobnie zdenerwowany, bo zaraz będzie miał wf. Przyjaciółka siedzi za ścianą, prawdopodobnie z laptopem na kolanach i obmyśla kolejny szczwany plan, jakby tu zrobić wszystko żeby nic nie robić. Cisza. Głęboka, zmącona jedynie warczeniem komputera. Jedyna istotą, która wprowadza tak potrzebnego mi do życia hałasu i nieładu w chwilach, gdy siedzę sama, jest mój mały łobuzujący Tarot - kot, którego wszyscy nienawidzą, któremu zawsze się obrywa za nic, często nawet od tej hipokrytki, którą sama jestem. Kot zjadł szynkę ze stołu i rozlał wodę z dzbanka. Czemu? "Bo on mnie nienawidzi, zawsze specjalnie robi mi na złość!!!" Nie. Bo ma pusto w misce, więc zjadł, bo był głodny, bo nikomu nie przyszło do głowy, że od śniadania minęło już kupa czasu. Wody też próbował się tylko napić, a że mamy dzbanek za lekki, który pod niewielkim naporem się przewraca, to już tylko i wyłącznie nasza wina. Ale co z tego? Kot i tak dostanie ochrzan, kilka porządnych klapów w dupę i na czas nieokreślony zostanie zamknięty za karę samotnie w łazience. A jak myślicie, czego nasz kot najbardziej nie lubi? Samotności.
W Warszawie na pewno może być przyjemnie. Pod warunkiem, że masz tu jakiś cel. Moim obecnym celem jest zostać dobrym psychologiem. Dlatego teraz, jak przystało, powinnam siedzieć i uczyć się do kolokwium, bo choć cały materiał mam już dawno przerobiony, to połowy nie pamiętam, a na szczęście nie ma co liczyć. Chciałabym rysować, ale na stoliku koło komputera jest za mało miejsca na kartkę, a poza tym za nisko. Laptopa nie mam, żeby położyć go na normalnym stole i tam porysować, a bez jakiegokolwiek nośnika nie mam, co rysować. Mam dużo książek, które chciałabym przeczytać, jednak nie mam czasu ani możliwości po nie sięgnąć. Zawsze trzeba zrobić obiad, posprzątać, pouczyć się, poczytać coś o psychologii, a jak nawet znajdę chwilę czasu, żeby poczytać coś innego, to mam jeszcze książki w stosiku, które MUSZĘ przeczytać, żeby iść dalej, a ten stosik się chyba nigdy nie skończy. Chciałabym czasami posiedzieć przy komputerze, popisać książkę, pograć w jakąś durną grę czy porozmawiać z kimkolwiek. Tu już bardziej nie mam możliwości niż czasu, choć czasami to mi się udaje. Chciałabym iść na jakiś wolontariat, np. do schroniska, ale nigdzie nie mogę się dostać, bo albo po prostu nie przyjmują, bo nabór zamknięty, albo mnie nie chcą. Mam za dużo czasu. Jak mam coś do zrobienia, to jest ok, jakieś kolokwium do wyuczenia, czy praca do napisania. Ale jak nie muszę robić nic, to marnuję życie na leżeniu czy opieprzaniu wszystkich naokoło. To nie jest dobre, muszę zrobić coś ze swoim życiem, a najlepiej będzie, jak znajdę sobie jakąś dorywczą pracę.
Chciałabym żyć w zgodzie z moimi współlokatorami, ale oni to mają gdzieś. Nie mogę zmieniać nikogo na siłę. W ogóle nie mam prawa do zmieniania kogokolwiek na siłę. Tak więc w mieszkaniu zawsze ktoś na kogoś krzyczy, komuś się coś nie podoba, jak jedno jest w dobrym humorze, to drugie "nie podchodź bo pogryzę". A ja się bujam od jednego do drugiego, próbując utrzymać pokój, lecz po prostu jestem za słaba, nawet na to, żeby z nimi po prostu porozmawiać. Krzyk i cisza, wieczna przeplatanka. Szczerze mówiąc już nie wiem co wolę. Bardzo rzadko zdarza się, żeby wszyscy ze sobą normalnie rozmawiali, chyba że mamy gości. Uwielbiam mieć gości, wtedy wszystko wygląda normalniej.
Nie wiem, czemu napisałam to wszystko. Przepraszam. Ostatnio ciągle przepraszam,. bo okazuje się, że wszystko robię źle. Nawet źle śpię. No cóż, bywa i tak.
Pozwolę sobie wrzucić tu wiersz, którego fragment zacytowała wczoraj koleżanka z roku.
| Wisława Szymborska NIENAWIŚĆ  Spójrzcie, jak wciąż sprawna,Jak dobrze się trzyma w naszym stuleciu nienawiść. Jak lekko bierze wysokie przeszkody. Jakie to łatwe dla niej - skoczyć, dopaść. Nie jest jak inne uczucia. Starsza i młodsza od nich równocześnie. Sama rodzi przyczyny, które ją budzą do życia. Jeśli zasypia, to nigdy snem wiecznym. Religia nie religia - byle przyklęknąć na starcie. Ojczyzna nie ojczyzna - byle się zerwać do biegu. Niezła i sprawiedliwość na początek. Potem już pędzi sama. Nienawiść. Nienawiść. Twarz jej wykrzywia grymas ekstazy miłosnej. Ach, te inne uczucia - cherlawe i ślamazarne. Od kiedy to braterstwo może liczyć na tłumy? Współczucie czy kiedykolwiek pierwsze dobiło do mety? Porywa tylko ona, która swoje wie. Zdolna, pojętna, bardzo pracowita. Czy trzeba mówić ile ułożyła pieśni. Ile stronic historii ponumerowała. Ila dywanów z ludzi porozpościerała na ilu placach, stadionach. Nie okłamujmy się: potrafi tworzyć piętno. Wspaniałe są jej łuny czarną nocą. Świetne kłęby wybuchów o różanym świcie. Trudno odmówić patosu ruinom i rubasznego humoru krzepko sterczącej nad nimi kolumnie. Jest mistrzynią kontrastu między łoskotem a ciszą, między czerwoną krwią a białym śniegiem. A nade wszystko nigdy jej nie nudzi motyw schludnego oprawcy nad splugawioną ofiarą. Do nowych zadań w każdej chwili gotowa. Jeżeli musi poczekać, poczeka. Mówią, że ślepa. Ślepa? Ma bystre oczy snajpera i śmiało patrzy w przyszłość - ona jedna. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz