Wind of Change

"Tu są małe dzieci i ludzie. Trochę mniej tej czułości."
Taak... Marcin, widziałeś tam jakieś dzieci??


Wiosna. Wreszcie nadeszła. Przyniosła miliony zmian, lekki powiew świeżości. Och, jak ja kocham zmiany, szczególnie, gdy są to zmiany na lepsze. Naprawdę przestałam wierzyć, że los przygotował mi inne plany na przyszłość niż niewielkie mieszkanie, wypełnione jedynie sporą gromadką kotów. A tu proszę: wystarczył miesiąc, a świat znowu nabrał barw.
Dlaczego istnieje coś takiego jak miłość? W jakim celu łączymy się w pary, żeby zaznać szczęścia?
Po raz pierwszy nie wiem co napisać. Mam tyle do powiedzenia, ale coś mi każe milczeć. Tyle przemyśleń, rozważań, tylko jakoś tak bardziej uporządkowanych. Ktoś rozplątał moje myśli, zaraził sposobem patrzenia na świat. Jestem sobą, ale nie taka sama, jaka byłam jeszcze do niedawna.
Chcę wakacji, tak strasznie chcę wakacji.Nie chcę się już uczyć, myśleć w kółko o maturze, żyć z zegarkiem w ręku, a chwile szczęścia mieć ograniczone dźwiękiem szkolnego dzwonka. Chcę żyć, i cieszyć się tym życiem. Chcę rozmawiać z mądrymi ludźmi, którzy nauczą mnie, jak bardzo ten świat jest piękny. Chcę pójść na filozofię i siedzieć już na tych niesamowicie ciekawych wykładach, które nie zapewnią mi pieniędzy, ale możliwość pomocy innym, a to jest znacznie ważniejsze. Chcę zacząć żyć na własny rachunek, zacząć pracować, założyć rodzinę. I przestać pilnować, czy przypadkiem Pani Ch. nie nadchodzi.


Oto dzieło sztuki, które na całym świecie nie ma sobie równych:

Pod nieobecność świtu

Tkwię w ciepłej mgle godziny pierwszej

słuchając hałasów, jakie wydaje cisza.

Oślepiony mrokiem

Widzę swoją własną krótkowzroczność

Bo dotąd nie widziałem

Ciebie.

Pod nieobecność świtu

Tkwię w ciepłej mgle godziny drugiej

Myśląc o migdałach. Bynajmniej

nie niebieskich.

Oślepiony mrokiem

Widzę jaśniejący obraz w swym umyśle

Który cały czas mi towarzyszy.

Twój.

Pod nieobecność świtu

Tkwię w ciepłej mgle godziny trzeciej

Czując pod mostkiem tę nieczułość tęsknoty

Oślepiony mrokiem

Widzę własną bezsilność

Ale też wyraźną nadzieję na ujrzenie

Ciebie

Świt już puka mi w okno

Dyktatura słońca zalewając świat

Zmusza do przerwania ciszy.

Przywrócony jasnością wzrok

Nie pozwala mi nie widzieć Ciebie

I dobrze.

Bo sama wiesz, że zdychałem bez Ciebie

Odkąd tylko zgasiłaś lampkę.

Gdy skończyłaś czytać.

M.D.

Dziękuję. Za wszystko.